Sensueel, poëtisch, vrouwelijk perspectief
Ik heb altijd iets met handen gehad.
Niet zomaar handen, maar vingers. Fijngebouwd of ruw, lang of kort, het maakte niet uit. Als ze konden bewegen met beheersing, met intentie, dan konden ze me laten smelten. Misschien is dat waarom ik als kind al gefascineerd raakte door de piano. Niet vanwege de muziek op zich, maar omdat ik wilde leren wat vingers konden doen als ze hun verhaal mochten vertellen.
Na een drukke, saaie periode in mijn leven, besloot ik op mijn 33ste opnieuw les te nemen. Piano. Gewoon, voor mezelf. Een klein moment in de week waarin ik niet hoefde te denken, te zorgen of te haasten. Ik vond een studio in het centrum, verscholen achter hoge, donkere deuren met glazen panelen. De ruimte rook naar hout, oude boeken en iets bloemigs dat ik niet kon plaatsen.
Mijn docent heette Benjamin.
Hij was begin veertig, met donkerbruin haar dat altijd net iets te lang op zijn voorhoofd viel. Hij sprak met een lage, rustige stem. Nooit gehaast. En hij keek; o, hij keek alsof hij je gedachten kon horen voordat je ze zelf had gevormd.
De eerste les voelde onschuldig. Ik zat aan de piano, een beetje nerveus. Mijn vingers onwennig boven de toetsen. Hij stond achter me, vertelde rustig hoe ik mijn houding moest aanpassen. Zijn handen raakten kort mijn schouders. Licht. Professioneel. Maar ik voelde de warmte nog uren daarna.
“Laat je vingers maar glijden, ontspannen, niet duwen,” zei hij.
Die woorden bleven hangen. Niet alleen in mijn hoofd, maar in mijn huid.
Na een paar lessen merkte ik het aan alles. De kleine momenten. Hoe hij zijn hand iets langer liet rusten als hij mijn vinger corrigeerde. Hoe hij soms zijn adem inhield als ik een stuk net iets langzamer speelde. Hoe hij naast me zat, net niet tegen me aan en hoe ik hoopte dat hij een keer wél zou leunen.
Vandaag had ik een jurk aan. Simpel, zachtgroen, tot net boven de knie. Niet bewust gekozen, dacht ik. Maar toen ik hem mijn benen zag bekijken bij binnenkomst, wist ik dat ik het wél had gedaan.
Hij zei niets. Maar zijn blik bleef iets te lang hangen.
“Vandaag Chopin?” vroeg hij met een glimlach.
Ik knikte. “Zachtjes graag.”
Hij kwam naast me zitten, dichter dan normaal. Onze armen raakten elkaar. Zijn geur, kruidig, iets van leer misschien, vulde mijn ademhaling.
Ik begon te spelen. Voorzichtig, onzeker. Hij pakte mijn hand en verplaatste mijn wijsvinger.
“Niet daar. Hier. Voel je het verschil?”
Zijn hand bleef liggen. Warm. Stevig. Zijn duim gleed over mijn knokkel.
Ik keek op. Zijn gezicht was dichtbij. Onze blikken kruisten elkaar. Iets in zijn ogen was veranderd. Iets donkers, iets wat niet meer professioneel was.
Ik had kunnen wegkijken.
Maar ik deed het niet.
“Wat wil je?” vroeg hij. Zacht.
“Dat je niet stopt,” fluisterde ik.
Hij stond langzaam op. Sluitte het deurtje van de studio. Draaide het op slot. Het klikje galmde na als een akkoord.
Toen liep hij terug. Ging weer naast me zitten. Legde zijn hand op mijn dij, vlak boven mijn knie.
“Als je me nu stopt, doen we net alsof dit niet gebeurd is.”
Ik zei niets. Ik legde mijn hand op de zijne. Duwde hem iets hoger.
Hij boog zich naar voren. Zijn lippen raakten mijn hals. Warm, nat, traag. Hij kuste mijn sleutelbeen, mijn kaaklijn. Mijn ademhaling versnelde. Zijn handen schoven mijn jurk omhoog. Tot aan mijn heupen. Zijn vingers vonden de rand van mijn slipje. Voelden de stof. En daaronder: mijn huid. Mijn hitte.
“Je bent al nat,” fluisterde hij verbaasd.
“Ik was al nat toen ik binnenkwam,” zei ik eerlijk.
Hij lachte. Lage, diepe klank.
Zijn vingers gleden langs mijn schaamstreek. Over de stof. Zijn hand pal tegen mijn warmte gedrukt. Hij tilde me iets op, trok mijn slipje naar beneden. Ik hief mijn heupen. Binnen seconden lag het op de vloer.
Ik draaide mijn lichaam naar hem toe, met mijn benen over de pianobank gespreid. Zijn vingers vonden hun weg tussen mijn lippen. Voelden me, onderzochten me. Hij keek me aan terwijl hij één vinger in me bracht. Toen twee. Langzaam, ritmisch, net als de muziek die we normaal speelden.
Ik kreunde zacht. Mijn hand gleed over zijn borst. Zijn hemd zat strak over zijn spieren. Ik knoopte het los, knoop voor knoop. Zijn huid was warm. Zijn hartslag snel. Hij liet mijn kutje even los om zijn hemd uit te trekken. Daarna ging hij door, gretiger.
“Laat me proeven,” zei hij.
Hij knielde voor me. Zijn tong raakte me alsof hij elk detail wilde leren kennen. Hij zoog zacht aan mijn clit, duwde zijn tong in me, wisselde af tussen tederheid en honger. Mijn benen trilden. Ik kon mijn kreunen niet meer verbergen.
“Ik kom bijna,” hijgde ik.
“Nee,” zei hij, en stopte.
Hij stond op, liet zijn broek zakken. Zijn erectie was indrukwekkend. Hij keek me aan.
“Wil je me?”
“Ja.”
Hij tilde me op alsof ik niets woog. Draaide me om. Mijn handen op de piano. Mijn borsten hingen vrij. Mijn jurk opgefrommeld rond mijn middel. Hij duwde zich in me. Langzaam, maar diep. Ik voelde hoe hij elke centimeter mijn binnenste vulde.
Hij stootte in me. Ritmisch. Zijn handen op mijn heupen. De piano kraakte zacht onder ons gewicht. De toetsen klikten. Mijn ademhaling overspoelde elke stilte.
Ik kwam met schokkende heupen en een gesmoorde schreeuw.
Hij volgde. Hard. Diep. Met een grom, vol, warm.
We bleven stil, in elkaars armen. Geen haast. Geen spijt. Alleen hitte, en een stille trilling door mijn benen.
“Je speelt beter dan ik dacht,” zei hij met een glimlach.
“Ik leer snel,” antwoordde ik.
Hij streelde over mijn rug.
“Volgende week weer Chopin?”
Ik knikte. “Misschien iets gewaagder.”
0 Comments