Vrouwelijk perspectief – direct, realistisch, zwoel
Ik had hem al vaker gezien. Meestal op donderdagochtend. Dan kwam hij met zijn busje de oprit opgereden, stapte uit met zijn leren werkhandschoenen in zijn achterzak, zijn gereedschap over zijn schouder. Een jonge vent, gespierd, met donker haar dat altijd net een beetje te lang was. Zijn t-shirt strak over zijn rug, zijn broek laag genoeg om bij elke buiging een streepje huid te laten zien. De tuinman. Hij kwam voor mijn gazon.
Ik was begin veertig. Gescheiden, twee puberkinderen, een prima baan, een huis dat ik grotendeels op orde had. Maar mijn tuin… dat was zijn terrein geworden. En eerlijk? Ik vond het niet erg om dat stukje uit handen te geven.
De eerste keer dat ik hem zag, zei hij beleefd “goedemorgen mevrouw.” Nu keek hij me gewoon aan, knikte, en ging aan het werk. Die blik… er zat iets in. Alsof hij me door had. Alsof hij wist dat ik vanaf mijn keukenraam toekeek hoe hij zijn shirt uittrok zodra hij begon te zweten. Hoe hij met die stevige handen de heg snoeide alsof het niks was. Alsof hij wist dat ik soms bleef staan kijken… iets te lang.
Het was die ene warme vrijdag in juli dat ik besloot het niet bij fantasie te laten. De kinderen waren op vakantie bij hun vader, ik werkte thuis, en hij was weer vroeg. Om half negen hoorde ik zijn busje. Ik stond in een zijden kimono – niets eronder – met mijn tweede kop koffie. Ik wachtte tot ik hem bezig zag in de achtertuin en liep toen naar buiten, kalm, met opzet langzaam.
“Wil je iets drinken?” vroeg ik.
Hij keek op van zijn bladblazer. Zijn ogen gleden langs mijn benen omhoog, over het zijden stof dat tegen mijn lichaam plakte.
“Water graag,” zei hij met een lichte glimlach.
Ik draaide me om, wist dat hij keek. Binnen schonk ik een glas in, zette het op een dienblad, theatraal bijna en liep terug.
“Dank u wel,” zei hij, terwijl hij het glas pakte.
Zijn vingers raakten de mijne. Niet toevallig.
Ik ging zitten op de tuinstoel, precies tegenover waar hij werkte. De zon scheen, het was al zweterig warm. Hij trok zijn shirt uit en boog zich voorover om onkruid te wieden. Ik zag de zweetdruppels op zijn schouderbladen glinsteren. Mijn benen kruisten zich automatisch. Mijn borsten drukten tegen de stof van mijn kimono aan. Hij zag het. Ik wist het.
“Zeg het maar als ik in de weg zit,” zei ik.
Hij rechtte zijn rug, keek me aan. “Dat hangt ervan af… waarvan u precies de weg bent.”
Ik grijnsde. “Zo brutaal?”
“Ik doe wat u vraagt, mevrouw,” zei hij, zijn blik strak op me.
“Kom dan eens wat dichterbij.”
Hij kwam naar me toe, nog altijd zwijgend. Hij stond nu vlak voor me, zijn schaduw viel over mijn blote benen.
Ik keek omhoog. “Mag ik je iets vragen?”
“Altijd.”
“Ben je altijd zo… dienstbaar?”
Zijn mondhoek trok iets omhoog. “Dat ligt eraan wie het vraagt.”
Ik stond langzaam op. Mijn lichaam rakelings langs het zijne. Hij keek niet weg. Mijn hand gleed naar zijn borstkas. Warm. Vochtig. Stevig. Mijn vingers verkenden de lijnen van zijn buik. Zijn ademhaling versnelde.
“Je bent niet alleen goed met bloemen, denk ik,” fluisterde ik.
“Ik verzorg wat aandacht nodig heeft,” zei hij laag.
Ik duwde hem tegen de muur van het tuinhuisje. Zijn rug tegen het hout, mijn lichaam tegen het zijne. Zijn handen gingen naar mijn middel, tilden de kimono licht op. Zijn vingers vonden mijn heupen, mijn dijen, ontdekten al snel dat ik niets droeg eronder.
Zijn adem stokte.
“Wauw,” fluisterde hij.
Ik duwde mijn bekken tegen zijn broek. Voelde zijn opwinding groeien. Mijn hand ging omlaag, gleed over zijn gesp uitgelubberde werkbroek en vond wat ik zocht. Hard, dik, warm. Ik kneep zacht.
Zijn hoofd viel een beetje achterover.
“Hier?” vroeg hij hijgend.
“Hier,” zei ik. “Tussen de klimop en de hortensia’s.”
Zijn broek ging omlaag, tot net boven zijn knieën. Zijn pik sprong vrij, groot en pulserend. Mijn kimono viel open. Hij keek naar mijn borsten, mijn buik, mijn natte glans.
Hij greep mijn heupen, tilde me op, zette me tegen de muur. Mijn benen sloegen zich om zijn middel. Met Ă©Ă©n soepele beweging gleed hij in me.
Ik kreunde luid. Hij vulde me volledig.
Hij bewoog. Diep. Ritmisch. Elke stoot liet de houten wand achter me kraken. Mijn nagels kerfden in zijn rug. Zijn adem blies tegen mijn hals.
“Sneller,” fluisterde ik.
Hij gehoorzaamde. Zijn heupen beukten tegen me aan. Mijn lichaam schokte. Ik voelde mijn orgasme opkomen als een golf, wild en onvermijdelijk. Ik klemde me aan hem vast, liet me erin vallen.
Ik kwam. Hard. Kreunend. Trillend.
Hij bleef bewegen. Ik voelde hoe hij dichterbij kwam. Zijn handen hielden me stevig vast, zijn hoofd in mijn nek.
“Ik ga…”
“Ja,” zei ik.
Hij explodeerde in me. Warm. Duwde zich dieper dan ooit. Zijn lichaam schokte, zijn ademhaling stokte.
We bleven zo. Verstrengeld. Warm. Zwijgend.
Na een minuut zette hij me zachtjes neer. Ik streek mijn kimono glad. Hij bukte naar zijn broek, trok hem half op.
“Ik weet niet of dit onder tuinonderhoud valt,” zei hij grijnzend.
“Tuinaanleg,” antwoordde ik. “Volgende week weer?”
“Zet me maar vast in je agenda.”
0 Comments