De zee ruiste zacht terwijl ik mijn handdoek uitrolde op het houten terras van het strandhuisje. Een weekendje Zandvoort met vrienden. Alleen deze middag was ik alleen, de rest was nog in Haarlem bij familie. De zon stond hoog, het zand was warm, en er hing een zoute bries in de lucht die alles loom en traag maakte. Mijn zonnebril op, boek op schoot, en niets dat moest. Toch had ik het gevoel dat er iets ging gebeuren.
Ik zag hem pas toen hij uit het water kwam. Hij had een surfboard onder zijn arm, zijn zwarte haar nat en glanzend. Hij droeg een strakke, korte zwembroek die niets aan de verbeelding overliet. Zijn lichaam was gespierd, druppels water gleden langs zijn borst omlaag. Hij was met afstand de knapste man die ik die dag had gezien, misschien zelfs die maand.
Hij liep in de richting van mijn huisje. Even dacht ik dat hij verderop iets zocht, maar zijn blik bleef hangen op het terras. Op mij. Onze ogen kruisten elkaar. Kort. Dan weer langer. Toen glimlachte hij. Een klein knikje. Alsof we elkaar al kenden.
“Mooi plekje,” zei hij terwijl hij zijn plank tegen het hout legde.
Ik knikte. “Wil je iets drinken?”
Hij keek naar het huisje. Toen naar mij. “Alleen als jij het inschenkt.”
Een paar minuten later zaten we op het terras, elk met een biertje in de hand. Hij heette Timo. Half Spaans, half Nederlands, woonde in Amsterdam, maar had familie in Bloemendaal. “Ik kom hier vaak als ik wil verdwijnen,” zei hij. “De zee maakt alles simpel.”
We praatten makkelijk. Over werk, reizen, surfen, daten. Zijn ogen bleven vaak hangen op mijn lippen. Mijn armen. Mijn borst. Hij draaide zijn glas traag tussen zijn vingers, alsof hij geduld had, maar het niet lang meer wilde opbrengen.
Toen ik opstond om iets uit de koelkast te pakken, volgde hij me. In de deuropening bleef hij staan. Ik draaide me om. Hij stond daar met zijn handen in zijn zij, schuin glimlachend.
“Mag ik je zoenen?” vroeg hij.
Ik knikte. Mijn stem had ik even niet nodig.
Zijn lippen raakten de mijne; warm, zacht, met een lichte ziltheid van het zeewater. Zijn hand gleed over mijn heup, naar mijn onderrug. Toen trok hij me dichterbij. Mijn borst raakte de zijne. Zijn adem rook naar zonnebrand en bier. Ik voelde zijn lichaam tegen het mijne, gespannen, maar gecontroleerd.
We liepen samen naar binnen. Het bed stond onder een half open raam, de gordijnen bewogen zacht in de wind. Timo duwde me achterover, kwam bovenop me liggen. Zijn tong vond mijn hals, mijn sleutelbeen. Mijn vingers gleden over zijn rug, zijn schouders, zijn onderrug. Hij was al hard. En ik ook.
Hij knielde tussen mijn benen, trok mijn zwembroek omlaag. Hij keek me aan terwijl hij mijn stijve pik in zijn hand nam. Warmte gloeide door mijn onderbuik. Zijn tong gleed eroverheen. Eerst langzaam. Toen dieper. Hij nam me volledig in zijn mond, zijn ogen nog altijd gericht op de mijne. Ik kreunde zacht, mijn hoofd achterover.
Toen liet hij me los, trok zijn eigen zwembroek uit. Hij was groter dan ik had verwacht. Lang, strak, pulserend. Hij kroop naast me, zijn hand gleed over mijn borst, naar beneden, naar mijn kont. Zijn vingers vonden mijn opening. Speeksel als glijmiddel. Eén vinger. Toen twee. Hij bewoog langzaam, zorgvuldig. Mijn lichaam ontspande zich vanzelf.
“Draai je om,” fluisterde hij.
Ik gehoorzaamde. Mijn gezicht tegen het kussen, mijn ademhaling zwaar. Zijn handen op mijn heupen. Zijn eikel tegen mijn opening. Hij wachtte. Even. Toen gleed hij langzaam naar binnen. Mijn hele lichaam spande zich aan, maar de spanning ging over in hitte. In genot. Hij duwde dieper. Harder. Zijn ademhaling boven me. Zijn handen op mijn rug, mijn schouders, mijn nek.
Elke stoot was raak. Mijn handen klemden zich in de lakens. Hij bewoog ritmisch. Traag. Dan sneller. Dan weer traag. Zijn lippen tegen mijn oor. “Je voelt zo goed,” fluisterde hij.
Ik kwam klaar zonder mijn pik aan te raken. Mijn hele lichaam trilde. Mijn mond opengesperd zonder geluid. Timo volgde. Hard. Warm. Diep. Hij liet zich over me heen zakken, zijn borst tegen mijn rug. Zijn ademhaling in mijn nek.
We bleven zo liggen. Minutenlang. Alleen de wind, het ritme van de zee, onze lichamen verstrengeld.
Toen hij opstond, kuste hij me nog één keer.
“Morgen weer surfen?” vroeg hij.
Ik knikte. “Maar dit keer jij het drankje.”
Hij grijnsde. “Deal.”
En met een handdoek over zijn schouder stapte hij weer de zon in.
0 Comments